سومین طبقه بندی از دارایی های غیرجاری،بترتیب قرارگیری در صورت وضعیت مالی، دارایی نامشهود می باشد که در این پست به آن می پردازیم. چناچه پست های قبلی تعاریف و کلیات اصول و مفاهیم حسابداری را ندیده اید توصیه میکنم ابتدا آنها را مرور کنید.
دارایی های نامشهود: طبق استاندارد حسابداری شماره ۱۷، دارایی های نامشهود دارایی هایی هستند که ذات و طبیعت فیزیکی ندارند، به عبارت دیگر دارایی های نامشهود به دارایی های غیر جاری گفته می شود که در عملیات واحد تجاری مورد استفاده قرار می گیرند، اما بر خلاف دارایی های مشهود دارای موجودیت عینی نیستند. این گونه دارایی ها از جمله اموال غیرمادی است و برای واحد تجاری منافع آتی دارد، مانند: حق الامتیاز ، حق الاختراع و حق التالیف و سرقفلی.
در کل دارایی های نا مشهود به دو دسته تقسیم می شوند ، دارایی های نامشهود استهلاک پذیر و دارایی های نا مشهود استهلاک ناپذیر.
اگر دارایی های نامشهود مانند حق اختراع و حق امتیاز دارای عمر محدود باشند به عنوان دارایی نامشهود استهلاک پذیر طبقه بندی می شوند اما درصورتی که مانند سرقفلی دارای عمر مفید نامعینی باشند، استهلاک پذیر نبوده و به عنوان دارایی نامشهود استهلاک ناپذیر طبقه بندی می شوند.
دارایی نامشهود نیز مانند دارایی مشهود به بهای تمام شده خرید ثبت می شود اما یک تفاوت مهم بین دارایی مشهود و نامشهود وجود دارد و آن تفاوت در اندازه گیری بهای تمام شده این دو دارایی است. بهای تمام شده دارایی ثابت مشهود برابر است با قیمت خرید دارایی و هزینه های متحمل شده جهت طراحی و ساخت دارایی، اما بهای تمام شده دارایی ثابت نا مشهود تنها قیمت خرید را در بردارد.
